Beste Jo,
Ik lees en lees. En soms ga ik ook eens op café. In de Bornem bijvoorbeeld. En daar staan altijd verse tulpen:
Van Tulpen gesproken, Minne schreef een gedicht over tulpen.
Soms tussen tulpen bloeit een
tulp vreemdsoortig
– van donkre vlam doorbeefd – in ‘t zelfde bed,
lijkt de andere uit een aarde en zon geboortig
maar grillig opgegroeid naar eigen wet;
soms tussen de klanken en de plechtige kroning
van het akkoord schrijnt plots de dissonant;
soms tussen ‘t lamme schaapsvolk van den koning
rijst op de muiter, ‘t ijzer in de hand; –
o Gij, die vaste banden breekt, oerkracht,
gij zijt misschien het enige wat blijft,
en voor het aangezicht van God gebracht
geen schaamte om laksheid voelt die d’aadren stijft.
Van weemoed en melancholie naar opstandigheid.
Richard Minne
En wat lees ik verder? Een recensent van een dichtbundel van Piet-Jan Holvoet (Meander): 'Spelen met de woorden van andere dichters' schrijft:
"Ik kan een moeilijk afscheid van het leven en de oprechte bewondering voor Van Ostaijen niet verzoenen met dat soort ‘grappen’. Als er dan toch met woorden gegoocheld moeten worden – en ik erken de noodzakelijkheid van het spel als spel –, dan verkies ik gedichten zoals ‘Dinska Bronska’ van Karel van den Oever of een versregel zoals ‘Soms tussen tulpen bloeit een tulp vreemdsoortig’ van Richard Minne.
En tot slot. Nog een verwijzing. Je weet dat Pieter-Jan Holvoet over Van Ostaijen geschreven heeft. Een bedevaart naar Miavoye geïnspireerd door onze Richard.
Een kruisweg of een bedevaar. Wat is het verschil?
Ik laat Richard Minne aan het woord uit een interview met Florquin.
Florquin: En voor Van Ostaijen had u het ook niet. Ik herinner u aan het gedicht ‘De wespen en de appelaar’ waar u over Adam en Eva schrijft:
Maar het eerste koppel
was nog niet gewend
aan de nuance. Hun taal
was ruw nog als het erts
en zonder decadente draaien:
kss kss prprprpr boem!
(zie Paul van Ostaijen)
Minne: Dat was inderdaad een pijltje. Het is in elk geval zo dat ik meer hou van zijn proza dan van zijn gedichten. Maar ik had niets tegen Van Ostaijen. Toen hij gestorven was, heb ik voorgesteld een boek over hem uit te geven met als titel de naam van de plaats waar hij overleden was: Miavoye-Anthée en ik wenste van dit dorp een bedevaartoord te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten