Minne Georges: Vaders en Zonen

Georges Minne: de verloren zoon

Beste Jo

Je vertelt aan de telefoon dat je naar jouw vader ging die je als een heemkundige beschrijft. 89 is jouw vader, kras maar wat doof voeg je eraan toe.

Wie naar zijn vader terug gaat, voelt zich steeds de verloren zoon. 

In het Museum voor Schone Kunsten te Gent staat er zo’n verloren zoon van George Minne (1896).

Je vertelt dat je welkom was bij jouw vader omdat hij veel te vertellen had over onze staties.

Ach ja, dat verwelkomen van de verloren zoon is door zoveel kunstenaars in beeld gebracht. Wat Minne betreft, valt het natuurlijk op dat vader en zoon elkaar naakt ontmoeten en ook wel een wat vreemde positie innemen. Hun geslachtsorganen raken elkaar en de zoon gaat van de grond. Het lijken wel geliefden. Broeders. Een pièta voor mannen. Misschien is de zoon wel dood.

Meestal zien we bij Minne moeder en kind verschijnen. Het kind dat naar de schoot van de moeder terug keert. Deze keer is het de vader. Hun armen zijn onontwarbaar en daardoor is het een verwarrend beeld en ontmoeting. Critici schreven dat het beeld een omkering suggereert:

“de vader die door het vertrek - de geboorte - van de volwassen geworden zoon die hij verwekte ten dode was opgeschreven, blijkt hier tot nieuw leven gewekt door diens terugkeer - zijn sterven” (Stefan Beyst, juni 2012).

Er is leven na de dood.

Ik denk niet dat de ontmoeting van jouw vader zo verliep maar kom, het was toch Jo, de zoon – al of niet verloren – die met de vader praat. Niet over Georges maar over Richard. Ook vaders hebben hun helden. Jouw vader die weigert zijn hoorapparaat in te steken, laat staan aan te zetten. En toch is het geen dovemansgesprek. Jouw vader die vertelt...

(wordt vervolgd)

PS We moeten een bezoek brengen aan het beeld in MSK Gent.