“De fontein der geknielden” van George Minne. Daar staan ze dan ingetogen naar iets te kijken dat niet te zien is. Of zien ze zichzelf als narcissus in het water? Of is het een verwijzing naar de Bron van het Leven op het centrale paneel van het Lam Gods? Zijn de beelden aan het bidden? Nu ja, ik haal het ook bij anderen en laat ik niet te veel interpreteren. In elk geval de diepzinnigheid spat er van af.
PS
Uit NRC Handelsblad:
"Wat vooral in die vroege, spichtige figuren opvalt is hoe goed Minne was in bilspieren, in samengeknepen kontjes. En in het laagreliëf van ruggewervels en schouderbladen daarboven. Echt erotisch wordt het nooit, maar het heeft wel iets sensueels."
Uit NRC Handelsblad:
"Wat vooral in die vroege, spichtige figuren opvalt is hoe goed Minne was in bilspieren, in samengeknepen kontjes. En in het laagreliëf van ruggewervels en schouderbladen daarboven. Echt erotisch wordt het nooit, maar het heeft wel iets sensueels."
Terwijl ik verder wandelde dacht ik plots dat het niet onaardig zou zijn deze beelden te laten dansen. Heiligschennis, akkoord maar daar kan ik niet aan doen. Het zit in mijn DNA zoals bij George Minne een diepe religiositeit.
Ik begon te tekenen. Hoe kon ik ze laten dansen en toch trouw blijven aan de figuren van George?
En toen, dacht ik, aan Matisse:
En ik verwees al naar Koskoschka.
En toen, dacht ik, aan Matisse:
En ik verwees al naar Koskoschka.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten